Hayatımın son 1 yılına bakıyorum da hiçbir şey değişmemiş.İstediğim şeylerin bir kısmını gerçekleştirsem de en önemli ve en çok istediklerim yok ortalarda.Mesela; ''ŞANS'' bana hayatımın en uzak kelimesi.Olmuyor ki yüzdüğüm,kuyruğuna geldiğim şeyler.Kayıp gidiveriyor ya tam umutlandığım anda.Ama biliyorum en suçlu benim.Erteleme huyumdan tutun da,birine güvenip bel bağlama konusunda son derece istikrarlıyım.Korkuyor muyum?Ya beceremezsem ya olmazsa...Böyle diye diye kendimi yiyip bitiriyorum.Üzülyorum sonra,kızıyorum kendime de başkalarına da.Kızmanın hiçbir şeye iyi gelmeyceğini bildiğim halde.Kafamda abuk sabuk şeyler dolanıyor.Sonra mesela bir şey yapasım gelmiyor.Bazen insanlarla en az seviyede konuşuyorum.Sabahtan akşama kadar oturup anime izliyorum.Çok yemek yediğim ve pişman olduğum günler oluyor.İnternetten 'depresyonda mıyım' testleri çözüyorum ve 'Hayır Değilsin' sonucundan mutlu olmayı biliyorum yine de.Aslında karamsarlıktan ve hiçbir şeyden mutlu olamanyanlardan son derece nefret eden bir insanım.Şuan kendimden de nefret ediyorum.Üstüne üstüne gidiyorum kendimin de saçma salak düşüncelerimin de.Her zaman sorunlarımı,duygusallığımı bir kenara bırakarak mantığımla çözmeye çalıştım.Biliyorum bu durum geçici.Biraz daha zamanı olabilir her şeyin.Beklemedeyim şimdilik.Nadasa bıraktım zamanı.Gelecek tüm verimliliğiyle gelsin bana.Artık bu araftan kurtulayım ki o zaman benden mutlusu ve iyisi olmayacak bundan eminim.